خواندن و نوشتن هم همانند زبان خاص هر گونه می باشد اما جنبه جهانی بودن در آن مطرح نمی باشد. هر فرهنگ شناخته شده سایت بشری یک زبان صحبتی و یا اشاره ای دارد اما همانطور که در فصل اول اشاره شد، گویندگان خیلی از این زبان ها شکل نوشتاری برای زبان خود اختراع ننمودند.
در فرهنگ هایی که زبان نوشتاری وجود دارد این امکان وجود ندارد که زبان نوشتاری به شیوه طبیعی و بدون آموزش هم چون زبان گفتاری توسط کودک فراگرفته شود. بعلاوه توانایی و روال یادگیری خواندن و نوشتن هم بسیار متفاوت بین افراد می باشد، برخی کودکان پیشرفت بسیار سریع با تلاش اندک و برخی نیاز به تلاش بیشتر دارند. فردی که خواندن و نوشتن فرانگرفته باشد مشکلات اجتماعی متعددی را تجربه می کند اما دارای شرایط پاتولوژیک تلقی نمی گردد، این عکس شرایطی است که فرد در معرض زبان قرار گرفته اما قادر به کسب آن نبوده، زیرا این شرایط پاتولوژیک تلقی می گردد.
شرایط پاتولوژیکی متعددی داریم از جمله دیسلکسی، که ناتوانی فرد در خواندن می باشد. خواندن پاسخ طبیعی در معرض زبان نوشتاری قرار گرفتن نمی باشد. این واقعیت ها همه به معنی این است که زبان نوشتاری یک پدیده فرهنگی است برخلاف زبان گفتاری که ماهیت بیولوژیکی دارد.
برخلاف زبان گفتاری، زبان نوشتاری از لحاظ سازماندهی و بازنمایی بسیار متفاوت می باشد.

منبع :

https://tehransafir.com/